یکی از جلسات کلاسهای حاملگی مون خانم پرستار مربی یه فیلم کوتاه مستند نشون داد از سه تا خانم در مراحل آخر زایمانشون. از وقتی که دردها شروع می شه تا وقتی بچه به دنیا میاد. یکی از خانم ها کانادایی بود با شوهرش، یکی اشون سیاه پوست بود با شوهرش، یکیشون هم آسیایی بود تنها. معلوم بود کارگردان سعی کرده بود هر جور تنوع آدمهایی رو بزاره. فیلمه به نظر یه کم قدیمی می اومد اگه نه احتمالا یه زوجی که هر دو خانم بودن رو هم اضافه می کردن. خلاصه از اون روز و بعد دیدن اون فیلم خیلی بیشتر به کسایی که تنهایی این کار رو می کنن فکر می کنم. چه کسایی که خودشون این شرایط رو انتخاب می کنن، چه کسایی که ناخواسته حامله می شن و تصمیم می گیرن بچه رو نگه دارن.

واقعیتش به نظرم خیلی سخت میاد. و هر چی می گذره و سهم من از کارای خونه کمتر می شه، و فرکانس بهانه گیری هام و نیازم حتی به لوس کردن خودم بیشتر، بیشتر توی دلم این آدمها رو تحسین می کنم.