نسبت به هر چیزی که در مورد بچه هاست بی نهایت حساس شدم.
تهران که بودم، هی دوباره و دوباره از دیدن یچه هایی که پشت چراغ ها چیزی می فروختن اشکم در می اومد.
از دیدن بچه های کوچیکی که توی بغل یه زن یا مردی که کنار خیابون با یه کاسه جلوش خوابیده بود.

و الان که برگشتم، از هر خبری، یا عکسی، که درباره بچه هاس دلم یه جور بدی فشرده می شه و یه چیزی توی توی توم درد می گیره.

 الان هفته هاست که دیگه هیچ عکسی از سوریه نگاه نکردم.

می گذره یعنی؟